Hans Siemes

Weg met de hakken in het zand, ga aan tafel!

Dicht de kloof tussen stad en platteland. Het is me uit het hart gegrepen. Hoe kun je samen zo hutje-en-mutje bij elkaar leven en toch over en weer de hakken in het zand zetten? Weg met die hakken, ga aan tafel! Er valt genoeg te bespreken.

Ik ben een geboren Arnhemse stadsjongere, die al jaren op het platteland woont. Niet per ongeluk, ik voel me er thuis. Dat heeft ook met mijn werkzame leven te maken als landbouw-, plattelands- en natuurjournalist. Dat platteland boeit.

Met je stadse ogen zie je dat de twee werelden – stad en platteland – verder uit elkaar drijven. Zeker ook als het om eten gaat. Het is raar. Hoe dichter mensen bij elkaar wonen, hoe minder ze met elkaar omgaan. Dat is toch een eerste voorwaarde om met elkaar in gesprek te kunnen gaan. Als ik wandel of rond rij gaat steevast een vinger ter begroeting omhoog en klinkt er een vriendelijk “moi’. En als het kan een ‘praotje’ maken. In de stad kijkt vrijwel niemand je aan en loopt iedereen je stug voorbij.

Wat een verschil. Een kloof? Zeg maar gerust een diepe ravijn. Stad en platteland bestoken elkaar met verwijten en al helemaal als het om de landbouw en veeteelt gaat. De basis van ons leven. Sla de krant maar open of kijk op teevee en je ziet wat een tekort aan voedsel betekent. Nederlandse boeren- en tuindersfamilies hebben voor een hoorn aan overvloed gezorgd, kwalitatief het beste ooit, waar de wereld met bewondering naar kijkt. Knap zoals die noeste werkers dat hebben geflikt.

Valt er dan niks over op- of aan te merken? Natuurlijk wel, als dynamische sector is de landbouw en de aansluitende agri businesssector doorgeschoten. Niet handig natuurlijk om de revolutie op het boerenbedrijf niet stelselmatig te communiceren. Dan is het een niet verwonderlijk dat de burger zich rot schrikt van ineens een hoogtechnologische agrarische sector met zijn trekkers als imposant wapen.

Omgaan met dieren, klimaat, natuur en milieu staan volop in de schijnwerpers Maar geldt dat niet evenzeer voor tal van andere productievormen? Over dit soort onderwerpen is praten met elkaar vele malen beter dan geharnast je zin doordrijven. En laten we ons bij dat alles steeds realiseren dat we met Europees landbouwbeleid en Europese milieu-ambities te maken hebben.

Als oud-voorzitter van de agrarische journalisten in Europa ben ik in tal van landen geweest. Veel boeren en boerinnen ontmoet. Wat je overal tegenkomt is de liefde voor hun bedrijf. Daar zijn ze – vaak al generaties lang – mee verknocht. Vriendelijke en nuchtere mensen, die dagelijks met de ‘poten’ in de klei staan en daarna een stevige maaltijd en gesprek aan tafel. Ze hebben laten zien, dat je daar veel verder mee komt dan met de hakken in zand.